33. Ο σχεδιασμός του εργαλείου

Μόλις το μέταλλο σκλήρυνε από τη σφυρηλάτηση, το έριχνε ο βοηθός στη φωτιά που βρισκόταν δίπλα του, για να το ξαναμαλακώσει. Σιγά σιγά ,μέσα στη φωτιά το μέταλλο άλλαζε χρώματα, μέχρι που αποκτούσε  ένα πορτοκαλοκόκκινο χρώμα με λάμψη. Τότε το έπιανε με μια μεγάλη μεταλλική λαβίδα, το ακουμπούσε για λίγο στην άμμο δίπλα του και μετά το έριχνε μέσα σε ένα μεγάλο κεραμικό σκεύος που περιείχε νερό, για να το κρυώσει. Αυτή η διαδικασία επαναλήφθηκε πολλές φορές, μέχρι να φτάσει το μέταλλο στο επιθυμητό πάχος. Στο τελευταίο στάδιο σφυρηλάτησης το έλασμα δεν ξαναπυρώθηκε, ώστε να παραμείνει σκληρό.
Mετά το παρέλαβαν ο μεταλλοτέχνης με τον ξυλουργό για να το μετρήσουν και να το σχεδιάσουν. Σημάδεψαν το περίγραμμα και έκοψαν το μέταλλο που περίσσευε, με σμίλη κοπής και σφυρί.*

Η διαδικασία κοπής ήταν και αυτή επαναλαμβανόμενη και αυτό γιατί η σμίλη κοπής ήταν λίγο  σκληρότερη από το έλασμα και η ακμή της χάλαγε συχνά. Την επιδιόρθωναν στην ακονόπετρα,*  ξανασφυρηλατούσαν την ακμή της και συνέχιζαν. Όταν ολοκληρώθηκε η κοπή, πάλι με την ακονόπετρα ίσιωσαν τα εξογκώματα που δημιουργήθηκαν στην περίμετρο του ελάσματος. Είχαν στα χέρια τους πλέον καθαρό το σχήμα του εργαλείου. Χάραξαν πρώτα τους δύο κύκλους, εκεί που θα άνοιγαν τις τρύπες για να συνδεθεί η ξύλινη λαβή με το έλασμα και στη συνέχεια σχεδίασαν με προσοχή ένα ένα τα δόντια κοπής στη μία πλευρά του ελάσματος.

* " ΜΥΚΗΝΑΪΚΆ ΕΡΓΑΛΕΊΑ ΞΥΛΟΥΡΓΙΚΉΣ  - Η ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΙΟΝΟΣ"

  Ελένη Μαραγκουδάκη,  Π. Κάββουρας

     *Ακονόπετρα: Γνωστή και  ως Ναξία Λίθος η θήγανον. Σκληρές πέτρες που τις χρησιμοποιούσαν για ίσιωμα η λείανση  επιφανειών από πιο μαλακά υλικά. Διαμόρφωναν το σχήμα τους τρίβοντάς τες με άλλες πέτρες σκληρότερες.