Ο προορισμός των υπόλοιπων τριών, χυτευμένων ράβδων ήταν το να σφυρηλατηθούν, ώστε να γίνουν πρώτα ταινίες, μετά σύρματα και τέλος διακοσμητικά στοιχεία. Μία-μία, ο τεχνίτης τις έβαζε πάνω στο αμόνι. Με το αριστερό χέρι έπιανε την άκρη της αργυρής ράβδου και με το άλλο το βαρύ μπρούντζινο σφυρί. Χτυπούσε με την λεπτή κεφαλή του σφυριού τη ράβδο κάθετα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται βαθιές αυλακώσεις, η μια δίπλα στην άλλη καθ όλο το μήκος της.
Στην συνέχεια επανέλαβε τη διαδικασία ώστε να εξομαλύνει κάπως τα γραμμωτά βαθουλώματα που άφηνε το σφυρί του. Έπειτα γύρισε την κεφαλή του σφυριού από την άλλη μεριά, έτσι ώστε αυτή την φορά να κτυπά με τη φαρδιά πλευρά του την αυλακωμένη ταινία. Άρχισε πάλι να σφυρηλατεί ρυθμικά, από την πάνω πλευρά της ταινίας προς την κάτω άκρη. Τα κτυπήματά του τώρα ήταν τακτικά, προσπαθούσε το ένα να επικαλύπτει ελαφρά το άλλο ώστε να εξαφανίσει τις αυλακώσεις της επιφάνειας.
Η ράβδος έγινε ταινία, είχε όμως αρκετό πάχος. Θα χρειαζόταν θα επαναληφθούν αρκετές φορές οι διαδικασίες αυτές, εξήγησε ο τεχνίτης, μέχρις ότου το πάχος της ταινίας να φθάσει το επιθυμητό.
